வேதாந்த சிரோமணி, 'ஹரிகதா' தஞ்சாவூர் என்.சீனிவாசன்

 

தஞ்சாவூரில் சரஸ்வதி மகால் நூலகத்தில் சம்ஸ்கிருத மொழித்துறையில் பணியாற்றிய வரும், இசை, ஹரிகதை போன்ற பல்துறைகளில் சிறந்து விளங்கியவரும், பணி நிறைவு பெற்ற பிறகு மெலட்டூர் பாகவத மேளாவில் பாடல்களைப் பாடிவருபவரு மான என்.சீனிவாசன் இந்த ஹரிகதா துறையில் தலைசிறந்து விளங்கிய விற்பன்னர்கள் ஏராளமானவர்களுடைய வரலாறுகளைத் திரட்டி நூல்வடிவம் கொடுத்திருக்கிறார். இப்போதும் ஆண்டுதோறும் மெலட்டூரில் நடக்கும் இரண்டு பாகவத மேளா நிகழ்ச்சிகளில் திரு மகாலிங்கம் என்பார் நடத்தும் நிகழ்ச்சிகளுக்கு இவர்தான் ஆஸ்தான பாடகர். இவர் சம்ஸ்கிருத மொழியில் சிறந்த பண்டிதருமாவார். அவர் ஹரிகதை கலைஞரும் கூட. இவர் இந்த ஹரிகதா விற்பன்னர்களைப் பற்றி எழுதிய நூலுக்கு முன்னுரையாக 'ஹரிகதை' வரலாற்றை மிக அழகாக எழுதியிருக்கிறார்.

ஹரிகதை என்பது ஓர் ஒப்பற்ற கலை என்கிறார் இவர். ஹரிகதைக்கு கருப்பொருளாக எடுத்துக் கொள்ள ஏராளமான கதைகள் உண்டு. இதில் திறமை பெற்று தலைசிறந்த கலைஞராக விளங்கவேண்டுமானால், ஹரிகதா கலைஞருக்கு தமிழ், சம்ஸ்கிருதம், தெலுங்கு, மராத்தி போன்ற மொழிகளில் நல்ல புலமை இருக்க வேண்டுமாம். இசையில் வல்லவராகவும் இருத்தல் அவசியம். இசை இல்லையேல் ஹரிகதை சொல்ல முடியாது. இவை தவிர சாஸ்திர, இதிகாச, புராணங்களில் நல்ல தேர்ச்சி வேண்டும். கதை சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போதே ஏதேனும் வாய் தவறி தவறான செய்தியைச் சொல்லி விட்டால் அதனை மிக சாமர்த்தியமாக மெழுகி சமாளிக்க வாக்கு சாமர்த்தியம் அவசியம். மேற்படி திறமைகள் இல்லாமல் யாரேனும் இந்த ஹரிகதை சொல்கிறேன் என்று வந்தால், பாவம் அவர்களால் சமாளிக்க இயலாது.

எடுத்துக் காட்டாக இராமாயணம், மகாபாரதம், பாகவதம் போன்ற புராணக் கதைகள் இருக்கின்றன. இவற்றைச் சொல்கிறேன் என்று சொதப்பிவிட்டால் சுவாரசியமில்லாமல் போய்விடும். அதனால் மூலக்கதையை வைத்துக் கொண்டு, வெவ்வேறு விதமான பாடல்கள், கற்பனை செறிந்த மேற்கோள்கள், இடையிடையே கலகலப்பூட்டும் நகைச்சுவை இத்தனையும் வைத்துக் கொண்டு கதை சொன்னால்தான் மக்களைத் திருப்தி படுத்த முடியும் என்கிறார் இவர். 

ஒரு புராணக் கதையைச் சொல்கிறார்கள் என்று வைத்துக் கொள்வோம். உதாரணத்துக்கு இராமாயணக் கதையை ஒருவர் ஹரிகதையாகச் சொல்கிறார். அவர் எங்கு போனாலும் அதே கதையைத் தானே திரும்பத் திரும்ப சொல்லியாக வேண்டும். அப்படியானால் அவர் கதையைத் தொடர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் ஒருவனுக்கு என்ன தோன்றும்? அட என்னப்பா இது! தசரதன் எத்தனை முறை புத்திரகாமேஷ்டி யாகம் செய்வான்; ராமன் எத்தனை முறை பிறப்பான்; எத்தனை முறை சீதைக்குத் திருமணம் நடக்கும்; எத்தனை முறை இராவணன் மடிவான் இப்படி எண்ணத்தான் தோன்றும் இல்லையா? ஆனால் இந்த ஹரிகதா துறையில் இருந்த எம்பார் விஜயராகவாச்சாரியார் என்கிற மகாவித்வான் சொல்லும்போது மட்டும் ஒவ்வொரு தடவையும் வெவ்வேறு வைபவங்களோடு ராமன் பிறப்பானாம்; அதே போலவே மற்ற காட்சிகளும் ஒவ்வொரு முறையும் புதுமைகளோடு சொல்லப்படுமாம். இது அந்த மகாவித்வானின் கற்பனைத் திறன், இசைத் திறமை, அனுபவம் இவைகளின் வெளிப்பாடு இல்லையா?

இந்த ஹரிகதை தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்தது அல்ல; அது நம்மில் பலருக்கும் தெரியும். மராத்திய மன்னர்கள் தஞ்சை மண்ணை ஆண்ட காலத்தில் இங்கு இறக்குமதியான சில கலைகளில் ஹரிகதையும் ஒன்று. மற்றொன்று "லாவணி" எனப்படும் இருவர் உட்கார்ந்து எதிரெதிரான கருத்துக்களை வைத்து கதை சொல்லுதல். இதில் "எரிந்த கட்சி, எரியாத கட்சி" என்பது சிறப்பானது. அதில் சிவபெருமான் மன்மதனைத் தன் மூன்றாவது கண்ணால் எரித்தார் என்பது ஒரு கட்சி, இல்லை என்று மறுப்பது இன்னொரு கட்சி. இந்த லாவணியை ஒரு திரைப்படத்தில் எம்.ஜி.ஆர். அவர்களும் கலைவாணர் என்.எஸ்.கிருஷ்ணன் அவர்களும் மிகச் சிறப்பாகச் செய்திருப்பார்கள். அதில் ஒரு சுவையான கேள்வி. உலகத்திலே மிக ஆபத்தான ஆயுதம் எது? என்பார் என்.எஸ்.கே. தரங்கெட்டுப் போன மனிதனின் நாக்குதான் அது என்பதாக ஒரு பதிலை எம்.ஜி.ஆர். சொல்வார். இதுபோன்ற பல சுவையான கேள்வி பதில்களை லாவணியில் கேட்க முடியும். தொலைக்காட்சி உலகில் இந்த அரிய கலைகள் எல்லாம் மறைந்தே போய்விட்டன. இவை தவிர கிராம தேவதைகள் கோயில்களில் அந்த காலத்தில் 'அரவான் கதை' சொல்வதுண்டு. நள்ளிரவில் உடுக்கு எனும் தோல் வாத்தியக் கருவியை அடித்துக் கொண்டு பாடும் ஓசையைக் கேட்கும்போதே ஒரு பயத்தை உண்டு பண்ணும். ஊ....ம், அதெல்லாம் பழைய கதை.

இனி ஹரிகதைக்கு வருவோம். வேதாந்த சிரோமணி, 'ஹரிகதா' தஞ்சாவூர் என்.சீனிவாசன் என்பார் தஞ்சை ஜில்லா பட்டுக்கோட்டைக்கு அருகிலுள்ள பேராவூரணி எனும் ஊரில் 6-5-1944இல் பிறந்தவர். தந்தையார் நடராஜ ஐயர், தாயார் நாகலட்சுமி அம்மையார். அவர்களும் ஹரிகதை பற்றிய அருமை பெருமைகள் தெரிந்தவர்கள், அடிக்கடி அவர்கள் ஹரிகதை பற்றியெல்லாம் பேசுவதைக் கேட்டே சீனிவாசன் அவர்களுக்கும் அந்த கலையின்பால் ஒரு ஈர்ப்பு ஏற்பட்டுவிட்டது. இவர் சென்னை சம்ஸ்கிருத கல்லூரியில் படித்து 1967இல் "வேதாந்த சிரோமணி"யாக வெளியே வந்தார். வடமொழிப் புலமையோடு இவர் திருத்தருமையாதீனத்தில் தமிழும் கற்று 1969இல் 'வித்வான்' பட்டம் பெற்றார்.

என்.சீனிவாசனுடைய அதிர்ஷ்டம் அவருடைய மூத்த சகோதரியை ஒரு ஹரிகதை செய்பவர் ராமசுப்ரமண்ய சர்மா என்பவருக்குத் திருமணம் செய்து கொடுத்திருந்தனர். அவரிடமும் இவர் ஹரிகதை முறைகளை வழுவற கற்றார். மெல்ல அவருடைய நிகழ்ச்சிகளில் பின்பாட்டும் பாடத் தொடங்கினார். சென்னையில் தமிழ்த்தாத்தா உ.வே.சா. நூலகத்தில் இவருக்கு வேலை கிடைத்தது. விடுவாரா, அங்கிருந்த பண்டைய தமிழ் நூல்களையெல்லாம் படிக்கும் வாய்ப்பு இவருக்குக் கிடைத்தது. 1969 தொடங்கி 1974 வரை இவர் அங்கு பணியாற்றினார். 1979இல் இவர் தஞ்சாவூர் சரஸ்வதி மகால் நூலகத்தில் பணிக்கு அமர்ந்தார். அங்கு பணியாற்றிய காலத்தில் இவர் பதினேழு ஆய்வு நூல்களை எழுதி பதிப்பித்திருக்கிறார்.

1980 முதல் இவர் முழு நேர ஹரிகதைக் கலைஞராக உருவெடுத்தார். காஞ்சி சங்கர மடம் இவரைத் தங்கள் ஆஸ்தான வித்வானாக நியமித்து கெளரவமளித்தனர். சிலருக்குத்தான் தாங்கள் பணிபுரியும் இடத்தில் அவர்களுக்குள் இயல்பாக இருக்கும் துறை பற்றிய செய்திகள் கிடைக்கும். அதுபோல இவருக்கு ஹரிகதை பற்றிய பல செய்திகள், முந்தைய தலைமுறை ஹரிகதா பாகவதர்கள் வரலாறு இவையெல்லாம் கிடைத்தன. இந்த ஆர்வத்துக்கு தூபமிட்டு, தூண்டியவர் திரு பி.எம்.சுந்தரம். இவர் தஞ்சாவூர் தந்த ஒரு கலைஞர். ஆய்வறிஞர், எழுத்தாளர், அகில இந்திய வானொலியில் பணியாற்றியவர். இசைத்துறை பற்றிய பல அரிய தகவல்களைச் சேகரித்து வைத்திருப்பவர். இப்போதும் புதுச்சேரியில் வாசம் செய்து வரும் இந்த இசைத்துறை ஆய்வாளர் இவருக்கு உறுதுணையாக இருந்தார். அவர் அளித்த ஊக்கம், அவர் பண்டைய ஹரிகதா பாகவதர்களைப் பற்றிய வரலாறுகளைக் கொடுத்து மேலும் பலவற்றைச் சேர்த்து இவற்றை ஒரு நூலாக வெளியிடும்படிச் செய்தார். நமக்கு ஓர் அரிய நூல் கிடைத்தது அதுதான் "கதாகாலட்சேபக் கலையும் கலைஞர்களும்" என்ற நூல். 

இந்த அரிய நூலில் அவர் சுமார் நூறு ஹரிகதா கலைஞர்களின் வாழ்க்கை வரலாற்றைச் சுருக்கமாகக் கொடுத்திருக்கிறார். மேலும் சிலருடைய பெயர்களைக் குறிப்பிட்டு அவர்கள் பற்றிய தகவல்கள் திரட்ட முடியவில்லை என்றும் சொல்லியிருக்கிறார். இந்த நூறு கலைஞர்களின் பெயர்களைத் தெரிந்து கொள்ள ஆவலாக இருந்தால், அடுத்து வரும் ஒரு கட்டுரையில் இந்த நூறுபேரின் பெயர்களைக் கொடுக்க முயற்சிக்கிறேன். இந்த நூல் ஒரு மாபெரும் சாதனை, இந்தவொரு சாதனைக்காக மட்டுமே திரு என்.சீனிவாசன் பாராட்டுகளுக்கு உரியவர். வாழ்க சீனிவாசன், வளர்க அவரது இந்தச் சீரிய பணி.

From The Hindu dated 29 Jan. 2010.

PRADEEP CHAKRAVARTHY

Sanskrit and Tamil are N. Srinivasan's twin passions. And his job at Thanjavur's Sarasvati Mahal Library fostered that interest.

A mong the many treasures of this State is Thanjavur Serfoji Maharaja's Sarasvati Mahal Library. The core of the library dates back to the 16 and 17 {+t} {+h} centuries, which has many rare manuscripts on topics ranging from philosophy, religion and astrology to literature, magic, medicine and horticulture.

The scholars whose works are housed here are just as important as those who preserved these priceless treasures, and painstakingly converted the manuscripts into books that can be accessed by the public.

One such person is N. Srinivasan. He worked with the library as a Sanskrit pundit from 1979 to 2002.

Srinivasan's father was a school teacher who loved Sanskrit and Tamil, and persuaded him to study Sanskrit at the Thiruvaiyaru College. After this, he went to the Madras Sanskrit College.

Srinivasan wanted to follow in the footsteps of his uncle Thanjavur Ramasubramania Sharma, a well known Harikatha performer. He did work with him but family circumstances forced him to look for a job. He joined the U Ve Saminatha Iyer Library and had his first exposure to palm leaf manuscripts.

Soon, his expertise in Sanskrit was matched by his expertise in Tamil. The intricacies of Tamil grammar were not easy, he recalls, but he learnt them by reading many genres such as Thoothu and Ula. He remembers, “By then, I needed a full time job and when the Sarasvati Mahal began recruiting, I applied. I was selected… the first out of 33 applicants.”

One leisurely Sunday afternoon, Srinivasan is happy sharing some of his experiences. “After I got the job, I worked in the library with the determination that I would help bring credit to great people such as Dr.V. Raghavan, who headed the selection committee. Many scholars including Padmanabha Sharma, Navalpakkam Devanathachariar and Telugu pundit N. Viswanathan inspired me a lot.”

Manuscript hunting

Srinivasan has 35 publications to his credit, mostly in Sanskrit. He always chose ancient manuscripts that combined literature and history and tended to delve deep into the intricacies rather than gloss over details; that has been his passion, and something that the library is also famous for.

Among his interesting publications is ‘Veda Sara Shiva Sahasram', a work from the time of Shahaji (1684-1712) that is a compilation of all the instances where Siva is mentioned in the Vedas. This is authored by Paramashivendra Saraswati, a pontiff of the Kanchi Math. The only other copy of this paper manuscript is in London!

“Even today when I think of the book, I feel proud and honoured,” he says. He adds, “My knowledge of Tamil and Sanskrit has helped me immensely in my translation work.”

He lists some of his works. “‘Surya Sathakam' is a set of 100 verses on Surya that was popular even during the Pallava times. I translated the Sanskrit original into simple Tamil. Then I did one with my late colleague N. Viswanathan from Telugu to Tamil -- ‘ ‘Vipranarayana Charitram', a story of Thondaradipodi Azhwar where Srirangam is substituted with Mannargudi, authored by Vijayaraghava Nayaka in the 17th century. This was done specifically keeping in mind the Bhagavatha Mela. I also worked on ‘Mohini Vilasa Kuravanji,' a unique Kuravanji drama authored by the Maratha King Shahaji where the text is in Sanskrit but the meter is Tamil. My interest in Harikatha prompted me to work on ‘Sita Kalyanam,' ‘Markandeya Charitram' and Tyagaraja's ‘Nauka Charitram.' My interest in music prompted me to do a detailed study of the veena, tracing its history since the ancient times.”

He continues, “Among the Tamil publications, an interesting one that I did was ‘Thaathu Varusha Karippu Kummi', a dance that reflects the plight of the people of South Arcot who were hit by famine in the 19th Century.”

Besides being a Sanskrit scholar, Srinivasan is also a Harikatha performer and has given many performances. He recollects, “Despite my hectic schedule at the library, I managed to to present more than 2000 Harikatha performances. I have also brought out a book in Tamil on important Harikatha exponents of the State, many of whom were from Thanjavur.

Honours

He continues, “Among the honours I treasure the most is an award I received from The Music Academy for a Sanskrit Harikatha I presented in 2000. I am also the recipient of a Senior Fellowship for Harikatha from New Delhi. I help the Melattur Bhagavatha Mela for their performances.”

Srinivasan who has “not lost touch with Sanskrit”, is currently working on ‘Amarakosham,' a thesaurus and dictionary of sorts for Sanskrit, and offers his services at the Siddha Medicine Research Institute.

The contented scholar remarks, “Today, I keep myself busy with work I enjoy and have ample time to spend time with my family.”

He then laments, “However, the growing apathy that youngsters show towards heritage in general and manuscripts and languages in specific, distresses me. We know nothing about so many scholars whose works have become famous. Surely that is reason enough for us to do our bit in preserving and propagating the country's heritage at least on a part-time basis, if not full time,” are his parting words as he bids me goodbye.

(The author is at present engaged in writing a book on the cultural history of Thanjavur, to be released later this year.)